Μια ψυχή που έχει σπάσει..

Υπάρχει μια κοπέλα, η οποία κάθε μέρα της ζωής της προσπαθεί να γεμίσει τα κενά της , κενά που δημιουργήθηκαν από οικογένεια , από φίλους , από αγάπη. Κάθε μέρα πρέπει να προσποιείται ότι τίποτα δεν πάει λάθος, ότι ζει όμορφα και φυσιολογικά όπως αρκετοί άλλοι άνθρωποι. Δεν μπορεί να είναι ο εαυτός της γιατί ξέρει ότι κανένας δεν θα την αποδεχτεί, οπότε το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να δείχνει ένα άλλο πρόσωπο, χαρούμενο και γεμάτο. Προσπαθεί να κάνει πράγματα που την ευχαριστούν , ή που είναι απαραίτητα για να επιβιώσει , προσπαθεί να βρει κάτι που έστω και λίγο θα την γεμίσει ξανά , αλλά αυτά που πραγματικά χρειάζεται ξέρει ότι δεν μπορεί να τα έχει εξαιτίας αυτού που είναι. Και κάπως έτσι , όλο αυτό αρχίζει να την πιέζει όλο και περισσότερο , σαν ο χώρος γύρω της να λιγοστεύει όλο και πιο πολύ, σαν κάτι μερα με την μέρα να την πνίγει λίγο παραπάνω, κάποια μέρα το ξέρει πως δεν θα αντέξει να προσποιείται άλλο. Όλοι πιστεύουν πως είναι χαρούμενη και ολοκληρωμένη ενώ στην πραγματικότητα είναι μια ψυχή που πλέον έχει σπάσει και παλεύει κάθε μέρα να επιβιώσει. 

Όταν το φως συναντά το σκοτάδι.

Κάποτε συναντήθηκαν δύο άνθρωποι  , ένα αγόρι και ένα κορίτισι. Το αγόρι γεμάτο  φως και το κορίτσι γεμάτο σκοτάδι. Πέρασαν λίγη ώρα μαζί, συζήτησαν πως είναι η ζωή τους , πως τους αντιμετωπίζουν. Το αγόρι  είπε γεμάτο απόγνωση " Προσπάθησα να πλησιάσω πολλούς ανθρώπους μα εν τέλη τους κούραζα με το υπερβολικό φως μου , όπως συνήθιζαν και να μου λένε. Δεν με έπαιρναν στα σοβαρά , δεν το άντεχαν. "   Τοτε και το  κορίτσι ακούγοντας τον προσεκτικά, του απάντησε " Και εγώ προσπάθησα να πλησιάσω κάποιους ανθρώπους , με δέχτηκαν για λίγο αλλά όταν είδαν το σκοτάδι μου με έδιωξαν, δεν ήθελαν να έχουν σκοτάδι στην χαρούμενη ζωή τους , μου έλεγαν. Από τότε έμεινα μόνη μου, χωρίς καμία σπίθα φωτός, μόνο σκοτάδι όπως ήμουν πάντα " Το αγόρι φανερά στεναχωρημένο από αυτά που άκουσε και από την δική του εξίσου κατάσταση, παρέμεινε για λίγο σιωπηλό κοιτάζοντας το κενό. Τότε ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο του με αυτό που σκέφτηκε. Γύρισε και είπε στο κορίτσι " Λοιπόν , αφού έχουν έτσι τα πράγματα και δεν μας δέχεται κανείς για αυτό που είμαστε, τι θα έλεγες να μοιραστούμε αυτά που έχουμε; Μπορώ να σου δώσω λίγο από το φως μου, και εσύ μπορείς να μου δώσεις λίγο από το σκοτάδι σου. Έτσι , θα έχεις πάντα κάτι να σε φωτίζει και εγώ κάτι να μου υπενθυμίζει ότι δεν χρειάζεται να δείχνω όλο αυτό το φως στον οποιονδήποτε που δεν μπορεί να το διαχειριστεί " Το κορίτσι συμφώνησε και την ίδια στιγμή εδωσαν από ένα κομμάτι τους ο ένας στον άλλον , να τα μοιράζονται μια ζωή. 

Στιγμές του παρελθόντος

Παρελθόν.. για κάποιους είναι οι στιγμές που πλέον πέρασαν, ενώ για άλλους είναι κάτι πολύ παραπάνω. Είναι οι στιγμές, που ενώ έδωσαν πολλά ταυτόχρονα πήραν επίσης πολλά. Είναι όλα εκείνα που κάποτε ήταν τα πάντα και τώρα μοιάζουν με άπιαστο όνειρο. Μπορεί να δίδαξαν κάποια πράγματα αλλά άφησαν και τραύματα πολλά, πληγές που ίσως μια μέρα κλείσουν ίσως και όχι. Ο χρόνος περνά μα κάποια πράγματα παραμένουν εκεί, ίδια,  σαν να μην έφυγαν ποτέ. Σκέψεις , φόβος , πόνος , που ο χρόνος μόνο δεν αρκεί να τα εξαφανίσει. Το παρελθόν είναι σίγουρα το πιο δύσκολο κομμάτι στη ζωή του ανθρώπου, γιατί είναι και το πιο επώδυνο, όλα τα λάθη, όλα τα συναισθήματα, όλες οι στιγμές βρίσκονται εκεί, χαραγμένα στην καρδιά και το μυαλό. Ίσως να μην υπάρχει τρόπος να εξαφανιστεί από τη ζωή του κάθε ανθρώπου ακόμα και αν το θέλει, αλλά τουλάχιστον υπάρχει το παρόν, το τώρα, σαν  ευκαιρία για μια νέα αρχή με τον εαυτό του. 

Και αν...

Η ζωή είναι ένα μεγάλο μυστήριο τελικά, πότε δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει και με ποιον τρόπο. Την μια στιγμή νομίζεις πως όλα πάνε όπως τα έχεις σχεδιάσει όπως πραγματικά θα τα ήθελες και ξαφνικά όλα μπορεί να ανατραπούν σε μια στιγμή. Και εκεί αναρωτιέσαι, '  και αν έφταιγα εγώ;'  Και αν είχα κάνει κάτι διαφορετικά; ' Και αν μπορώ να κάνω ακόμα κάτι για να τα αλλάξω όλα; ' Και όμως, ποτέ δεν υπάρχει απάντηση σε αυτά τα ' και αν ' που τόσο μας βασανίζουν το μυαλό και την ψυχική μας ηρεμία , γιατί πολύ απλά κανείς δεν μπορεί να ελέγξει τι θα συμβεί, πότε, πως και γιατί.. κάποια πράγματα ίσως είναι γραφτό απλά να συμβούν για κάποιο λόγο, και αν είναι γραφτό τότε είναι πέρα από κάθε δύναμη μας να το αποτρέψουμε πόσο μάλλον να το αλλάξουμε. Και όταν μια μέρα το συνειδητοποιήσουμε , τότε η βασικά μας ερώτηση δεν θα είναι το ' και αν ' αλλά το ' τι κάνουμε από εδώ και πέρα;

Αγάπη είναι..

Αγάπη.. μια λέξη που αποτελείται από πέντε γράμματα μα χιλιάδες συναισθήματα. Είναι κάτι μαγικό , μοναδικό στη ζωή του ανθρώπου είτε προσφέρει κάτι καλό στο τέλος είτε κάτι κακό. Είναι κάτι που ποτέ δεν θα ξεχαστεί όσος καιρός και αν περάσει, διότι δίνει αμέτρητες εμπειρίες, σημαντικά και χρήσιμα μαθήματα , μας βοηθά να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας καθώς και των ανθρώπων που αγαπάμε επίσης και έτσι προσπαθούμε  να μην τα ξανά επαναλάβουμε  αλλά ούτε και να αφήσουμε κανέναν να τα επαναλάβει εις βάρος μας. Στην αγάπη δεν υπάρχουν όρια, γιατί εκείνος που θα αγαπήσει πραγματικά δεν θα μετρήσει ποτέ τον βαθμό των συναισθημάτων του και προφανώς ούτε θα θελήσει να τα περιορίσει ακόμη και αν παίρνει λιγότερα σε αντάλλαγμα. Έτσι είναι η αγάπη , γεμάτη χαρές, στεναχώριες , δύναμη, αδυναμία όποιο και αν είναι το τελικό της αποτέλεσμα , ο,τι επιπτώσεις και αν προκαλέσει, από την στιγμή που ρίζωσε βαθιά στην καρδιά, στο μυαλό και στην ψυχή δεν θα φύγει ποτέ , ήρθε για να μείνει. Στην αληθινή αγάπη η φράση 'σε αγαπάω' πρέπει να συνοδεύεται από πράξεις αγνές, όμορφες , ειλικρινείς ,  άλλωστε οτιδήποτε θεωρητικό πάντα πρέπει να γίνεται και πράξη. Όταν αγαπάμε λοιπόν, για μια στιγμή δεν σκεφτόμαστε αν μας αγαπούν πίσω, αν θα έκαναν για εμάς ο,τι κάνουμε για εκείνους, αν έχουμε τον ίδιο βαθμό συναισθημάτων απλά το κάνουμε γιατί δεν μπορούμε διαφορετικά μα όταν ξέρουμε πως όλα είναι αμοιβαία πλυμμηρίζουμε από ευτυχία, φωτίζεται όλος μας ο κόσμος , ξαφνικά δεν έχει τίποτα σημασία εκτός από εκείνο το ένα άτομο που μέσα σε λίγες στιγμές έγινε τα πάντα για εμάς. Στις μέρες μας είναι πλέον δύσκολο να βρεθεί κάτι τόσο όμορφο και αληθινό, όμως εξακολουθώ να πιστεύω πως εκεί έξω υπάρχουν ευτυχισμένοι άνθρωποι που λιώνουν από αγάπη μέχρι τα βαθιά τους γεράματα. Ας πάρουμε το παράδειγμα τους , τα καλύτερα και όμορφα πράγματα έρχονται στην ώρα τους.

Νέο ξεκίνημα

Κάθε νέος χρόνος λένε ότι είναι ένα νέο ξεκίνημα. Κάθε φορά λέμε πράγματα όπως  " Μακάρι αυτός ο χρόνος να είναι καλύτερος από τους υπόλοιπους "  ή  " Αυτός ο χρόνος θα είναι μια νέα αρχη". Στην πραγματικότητα όμως δεν είναι η αλλαγή του χρόνου που ορίζει το νέο μας ξεκίνημα αλλά η αλλαγή της κάθε ημέρας. Κάθε μέρα που ανοίγουμε τα μάτια μας  συνειδητοποιούμε πως  αυτό είναι ένα νέο ξεκίνημα, το ξεκίνημα μιας  καινούριας μέρας , ενός νέου στόχου, ενός νέου ονείρου. Ακόμη, νέο ξεκίνημα κάνουμε και μετά από μια τρικυμία που περάσαμε, ή μια βαθιά απώλεια είτε αυτή είναι φίλου, κάποιου συγγενικού προσώπου, ενός παιδιού ή και ενός γονιού. Ο πόνος παραμένει μαζί με ένα μεγάλο κενό στην ψυχή μας ο,τι από αυτά και αν έχουμε περάσει αλλά μας δίνει ταυτόχρονα την δύναμη και το κίνητρο  να ξεκινήσουμε από την αρχή , να θέλουμε να επιτύχουμε περισσότερα πράγματα στη ζωή μας και να είμαστε όσο πιο καλά γίνεται γιατί ξέρουμε ότι αυτό θα ήταν το καλύτερο για εμάς και αυτό θα ήθελαν και όλοι όσοι χάσαμε. Επομένως , το νέο μας ξεκίνημα δεν γίνεται σε κάθε αλλαγή του χρόνου αλλα καθημερινά ,  με πράγματα που μπορεί να μας είναι αυτονόητα αλλά και ταυτόχρονα είναι και αυτά που μας γεμίζουν. Ζήστε λοιπόν την κάθε σας ημέρα με τρόπους ξεχωριστούς, βάλτε όσους περισσότερους στόχους επιθυμείτε, κάντε όνειρα και πραγματοποιείστε τα όποτε είστε εσείς έτοιμοι, δυστυχώς δεν έχουν όλοι αυτή την ευκαιρία οπότε ας το κάνουμε για εμάς και για εκείνους που βρήκαν εμπόδια και δεν τα κατάφεραν.

Ψυχική ηρεμία

  Δυστυχώς υπάρχουν και εκείνες οι  στιγμες που έχουμε περάσει μια ή και παραπάνω άσχημες καταστάσεις στη ζωή μας.. εκείνες οι στιγμες που συνειδητοποιούμε όλα αυτά που έχουμε κρατήσει μέσα μας , όλες εκείνες τις μέρες που πονεσαμε, κλάψαμε , φωνάξαμε μέχρι που θέλαμε να τα παρατήσουμε όλα, εκείνη η στιγμή που θελησαμε να εγκαταλείψουμε τη ζωή , αυτό που είμαστε, τον εαυτό μας. Εκείνες οι στιγμές δημιουργούν ένα κενό, ένα χάος, μας κάνουν να χάνουμε την ψυχική μας ηρεμία και ακόμη και αν υπάρχουν χίλιοι λόγοι, δεν θα έπρεπε να συμβεί αυτο. Αυτές τις στιγμές δεν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τους άλλους αλλά με τον εαυτό μας, ξαφνικά δεν σκεφτόμαστε καθαρά, δεν νιώθουμε οπως νιώθαμε εξαρχής, ξαφνικά την ηρεμία την αντικαθιστά η αμφιβολία, η υπερβολική σκέψη, ο φόβος , το κενό.. μια μεγάλη και σκληρή μάχη με εμάς τους ίδιους, που σίγουρα είναι στο δικό μας το χέρι αν θα βγούμε νικητές ή ηττημένοι.. και δυστυχώς αυτό θα υπάρχει πολλές φορές όσο ζούμε, πάντα για κάποιο λόγο θα σταματάμε να είμαστε ψυχικά ήρεμοι, πάντα θα έχουμε και μια νέα μάχη να αντιμετωπίσουμε. Πάντα όμως θα πρέπει να έχουμε ένα κίνητρο, έστω ένα λόγο να παραμείνουμε σταθεροί και δυνατοί, ανάμεσα στους εκατό λόγους να μην το κάνουμε. Ένα και μόνο λόγο για να μην χαθούμε.