Μια ψυχή που έχει σπάσει..

Υπάρχει μια κοπέλα, η οποία κάθε μέρα της ζωής της προσπαθεί να γεμίσει τα κενά της , κενά που δημιουργήθηκαν από οικογένεια , από φίλους , από αγάπη. Κάθε μέρα πρέπει να προσποιείται ότι τίποτα δεν πάει λάθος, ότι ζει όμορφα και φυσιολογικά όπως αρκετοί άλλοι άνθρωποι. Δεν μπορεί να είναι ο εαυτός της γιατί ξέρει ότι κανένας δεν θα την αποδεχτεί, οπότε το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να δείχνει ένα άλλο πρόσωπο, χαρούμενο και γεμάτο. Προσπαθεί να κάνει πράγματα που την ευχαριστούν , ή που είναι απαραίτητα για να επιβιώσει , προσπαθεί να βρει κάτι που έστω και λίγο θα την γεμίσει ξανά , αλλά αυτά που πραγματικά χρειάζεται ξέρει ότι δεν μπορεί να τα έχει εξαιτίας αυτού που είναι. Και κάπως έτσι , όλο αυτό αρχίζει να την πιέζει όλο και περισσότερο , σαν ο χώρος γύρω της να λιγοστεύει όλο και πιο πολύ, σαν κάτι μερα με την μέρα να την πνίγει λίγο παραπάνω, κάποια μέρα το ξέρει πως δεν θα αντέξει να προσποιείται άλλο. Όλοι πιστεύουν πως είναι χαρούμενη και ολοκληρωμένη ενώ στην πραγματικότητα είναι μια ψυχή που πλέον έχει σπάσει και παλεύει κάθε μέρα να επιβιώσει. 

Όταν το φως συναντά το σκοτάδι.

Κάποτε συναντήθηκαν δύο άνθρωποι  , ένα αγόρι και ένα κορίτισι. Το αγόρι γεμάτο  φως και το κορίτσι γεμάτο σκοτάδι. Πέρασαν λίγη ώρα μαζί, συζήτησαν πως είναι η ζωή τους , πως τους αντιμετωπίζουν. Το αγόρι  είπε γεμάτο απόγνωση " Προσπάθησα να πλησιάσω πολλούς ανθρώπους μα εν τέλη τους κούραζα με το υπερβολικό φως μου , όπως συνήθιζαν και να μου λένε. Δεν με έπαιρναν στα σοβαρά , δεν το άντεχαν. "   Τοτε και το  κορίτσι ακούγοντας τον προσεκτικά, του απάντησε " Και εγώ προσπάθησα να πλησιάσω κάποιους ανθρώπους , με δέχτηκαν για λίγο αλλά όταν είδαν το σκοτάδι μου με έδιωξαν, δεν ήθελαν να έχουν σκοτάδι στην χαρούμενη ζωή τους , μου έλεγαν. Από τότε έμεινα μόνη μου, χωρίς καμία σπίθα φωτός, μόνο σκοτάδι όπως ήμουν πάντα " Το αγόρι φανερά στεναχωρημένο από αυτά που άκουσε και από την δική του εξίσου κατάσταση, παρέμεινε για λίγο σιωπηλό κοιτάζοντας το κενό. Τότε ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο του με αυτό που σκέφτηκε. Γύρισε και είπε στο κορίτσι " Λοιπόν , αφού έχουν έτσι τα πράγματα και δεν μας δέχεται κανείς για αυτό που είμαστε, τι θα έλεγες να μοιραστούμε αυτά που έχουμε; Μπορώ να σου δώσω λίγο από το φως μου, και εσύ μπορείς να μου δώσεις λίγο από το σκοτάδι σου. Έτσι , θα έχεις πάντα κάτι να σε φωτίζει και εγώ κάτι να μου υπενθυμίζει ότι δεν χρειάζεται να δείχνω όλο αυτό το φως στον οποιονδήποτε που δεν μπορεί να το διαχειριστεί " Το κορίτσι συμφώνησε και την ίδια στιγμή εδωσαν από ένα κομμάτι τους ο ένας στον άλλον , να τα μοιράζονται μια ζωή.